۵) مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ

ترجمه:

هیچ گفته ای تلفظ نمیشود مگر اینکه نزد آن مراقبی حاضر است

رقیب: مراقب

عتید: حاضر و آماده

حدیث

حدثنا علي بن أحمد الدقاق (رحمه الله)، قال: حدثنا محمد بن هارون الصوفي، عن عبيد الله بن موسى الروياني، عن عبد العظيم بن عبد الحسني، عن سليمان بن جعفر الجعفري، قال: سمعت موسى بن جعفر (عليهما السلام) يقول: حدثني أبي، عن أبيه، عن سيد العابدين علي بن الحسين، عن سيد الشهداء الحسين بن علي ابن أبي طالب (عليهم السلام)، قال:

مر أمير المؤمنين علي بن أبي طالب (عليه السلام) برجل يتكلم بفضول الكلام، فوقف عليه، ثم قال: إنك تملي على حافظيك كتابا إلى ربك، فتكلم بما يعنيك ودع ما لا يعنيك.

امالی صدوق ص ۸۵

امام کاظم از پدرانش از امام حسین ع روایت کرده‌اند که:

امیرالمومنین در مسیری به شخصی برخورد که سخنان اضافی می گفت (درباره مطالبی اظهارنظر می کرد که ربطی به او نداشت) ایستاد و به او فرمود:

همانا تو بر دو [فرشته] نگهبانت کتابی را [که روز قیامت] نزد پروردگارت [گشوده خواهد شد] املاء می کنی. پس درباره چیزهایی سخن بگو که به تو مربوط است؛ و چیزهایی که به تو ربطی ندارد را رها کن.

تدبر

  • ما هرجا هستیم اطرافمان فرشته (یا فرشتگانی) وجود دارد که نه‌تنها تک‌تک اعمال ما را مشاهده و ثبت می‌کنند، بلکه تک‌تک کلماتی را که از دهانمان بیرون می‌آید نیز ثبت و ضبط می‌کنند. حضرت علی ع می‌فرمایند «سخن در بند توست مادام كه از دهانت بیرون نیامده باشد، پس هر گاه گفتى در بند آنی» (نهج البلاغه، حکمت ۳۸۱) ما غالبا این سخن را فقط در مورد دنیا می‌بینیم؛ اما فقط دنیا نیست. حتی اگر در اینجا کسی متوجه خطا و گناه ما نشود، سخن ما در عالم گم نمی‌شود.
  • در میان اعمال ما، آنچه بیش از همه باید مراقبش باشیم کلام است. چرا که در خصوص مراقبت فرشتگان بر اعمال ما، به نحو خاص در مورد سخن گفتن تاکید شده است. ظاهرا سخن گفتن (نسبت به هر کار دیگر) با کمترین انرژی، بیشترین اثر (خوب یا بد) را دارد. با زبان می‌توانیم در شناخت و گسترش و تقویت خوبی‌ها به مردم راهنمایی کنیم؛ بین افرادی که اختلاف دارند صلح و صمیمیت برقرار کنیم و …؛ و می توانیم غیبت و سخن‌چینی و عیب‌جویی کنیم و میانه مردم را به هم بزنیم.

ان شاء الله خدا کمک کند قبل از هر سخنی در حد چند ثانیه به یاد آرویم که فرشتگانی هرچیزی که می گوییم ثبت می‌کنند و به فرموده حضرت علی، هر سخن ما املایی است که آنها می‌نویسند. اگر این را به یاد داشته باشیم، آیا ممکن است دهانمان به دروغ، غیبت، تهمت ویا حتی سخن بیهوده باز شود؟

 

نکته تفسیری (برای کسانی که دنبال بحثهای بیشتر تفسیری هستند):

در فضای روایات اینکه دو فرشته همراه انسان‌اند که اعمال انسان را ثبت می‌کنند فراوان آمده است. در آیه ۲۱ می‌فرماید همراه هر انسانی «سائق» و «شهید» هست که شاید اشاره به این دو فرشته باشد. اما آیا دو کلمه رقیب و عتید هم دو نام برای دو فرشته است؟ برخی تفاسیر (مثلا انوار درخشان، ج۱۵، ص۴۳۹) رقیب و عتید را نام دو فرشته دانسته‌اند. اما آیه نفرمود «رقیب و عتید» بلکه فرمود: «رقیب عتید». ظاهرش این است که این یک فرشته باشد و کلام علامه طباطبایی در این زمینه ابهام دارد. در متن اصلی (عربی) تفسیر المیزان (ج۱۸ ص۳۴۸) به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد علامه درباره دوتا بودن آنها نکته‌ای نگفته است؛ اما مترجم تفسیر المیزان (ج۱۸ ص۵۲۱) مطلب را به گونه‌ای ترجمه کرده است که گویی نظر علامه صریحا این است که اینها دو فرشته‌اند. نکته‌اش این است که علامه نسبت این آیه به آیه قبلی (یعنی آیه ۱۷ سوره ق) که می‌فرماید «دو متلقی از چپ و راست می‌آیند» را نسبت خاص به عام معرفی کرده است و ظاهرا مترجم محترم از همین‌جا نتیجه گرفته که رقیب و عتید هم باید نام همان دو فرشته باشد.

Visits: 21

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*